ناشناس ( تحصیلات : فوق لیسانس ، 30 ساله )

با سلام
من مادری هستم که دست روی دختر۱۲ ساله ام بلند می کنم و هم او را ناسزا می گویم و هم او را می زنم با کوچکترین اشتباه مثل لاک زدن. عدم رعایت حجاب یا حتی اتاقش را کثیف کردن و یا درس نخواندن و یا چاق شدن و... به حد خطرناکی او را می زنم و بعد از چند ثانیه یا دقیقه پشیمان می شوم. امکان دسترسی به مشاور را ندارم . نه معتادم نه دارو استفاده می کنم اما رفتارم در زمان عصبانیت گویا شبیه افراد معتاد است. دخترم از دست من خسته شده و گاهی به مرگ فکر می کند و در دست نوشته هایش خو انده ام که دوست دارد بمیرد. من به شدت عصبی هستم. گاهی به خود می گویم در زمان عصبانیت شاید اصلا شیطان باشم و نمی دانم. بسیار از دست خودم خسته ام. هر روز به خودم و خدای خودم قول می دهم با کوچکترین اشتباهش او را نزنم اما باز بعد از چند روز تکرار می شود. اصلا من مادر نیستم. چگونه جواب دخترم را بدهم؟ اصلا انسان نیستم .در کودکی پدرم نیز ما رو می زد اما نه مثل من. پدرم خیلی بهتر از من بود. من زمان عصبانیت به عزیز ترین کسم رحم نمی کنم و دوست دارم همیشه عاری از خطا و اشتباه باشد. من در آپارتمان مادر شوهرم در واحد جدا زندگی می کنم و رویم به شدت فشار هست و همیشه مقصرش را دخترم می بینم (البته در زمان عصبانیت نه در حالت عادی) نمی دانم زمانی که عصبانی می شوم اصلا انگار دست خودم نیست امکان دارد دو قطبی هم باشم. این خشونت بیشتر فقط روی دخترم هست و در جامعه آروم هستم. البته جز در مواقع عصبانیت با دخترم خوب رفتار می کنم که بخوره تو سرم. احساس می کنم آخر دخترم از دست من کاری دست خودش می ده. با مشاوره درست کمکم کنید. ممنونم


مشاور (سیده نرجس رضایی)

سلام همراه گرامی

از اینکه به ما اعتماد کردید و مشکلتان را با ما در میان گذاشتید سپاسگزاریم. و از اینکه نسبت به اشتباهات و رفتارتان آگاهی دارید به شما تبریک می گوییم.

همانطور که فرمودید زود و زیاد عصبانی می شوید و غالبا علت عصبانیت خود را رفتارهای دخترتان می دانید. در صورتی که عصبانیت یک فرایند است که به مرور زمان و علت های مختلف و متعددی می تواند اسباب ایجاد آن را فراهم سازد. پس تنها به این باور اشتباه تکیه نکنید که دخترتان عامل بروز خشم و پرخاشگری تان است. این علت های زیاد می تواند ژنتیک، محیط خانوادگی، فرهنگ و تجارب تلخ کودکی شما باشد. بنابراین در اولین گام علت های بروز عصبانیت و خشمتان را شناسایی کنید.

باید گفت رفتار دختر شما نسبت به سنشان طبیعی به نظر می رسد اما رفتار شما و واکنش دخترتان به این موضوع که افکار خودکشی دارد اصلا طبیعی نیست. ما قصد برچسب زدن به شما نداریم اما بنظر می رسد در کنار روان درمانی حتما باید مداخلات دارویی هم انجام شود. و با این اوصاف احتمال اینکه دخترتان افسرده باشند هم زیاد است. که بخش طبیعی آن مربوط به تغییرات هورمونی دوران بلوغ اوست و بخشی از آن رفتار شما با ایشان. بنابراین همانطور که خودتان بازگو کردید این رفتارها از اختیارتان خارج است، راهکارهای مقابله ای به تنهایی برایتان کارساز نیست و حتما باید بصورت حضوری به روانشناس و حتی روانپزشک مراجعه کنید. و اما اگر تمایل دارید دخترتان را به مشاورین راسخون لینک دهید تا ایشان را بهتر یاری و همراهی کنیم.

موفق باشید